 Kard. August Hlond - (1881 - 1948)
50 rocznica śmierci kard. Hlonda jest okazją, by przypomnieć jednego z
najwybitniejszych Polaków, prawdziwego przywódcę duchowego Polski w
latach 1926 - 1948. Nigdy nie wchodził w żadne kompromisy ze
sprawującymi władzę. Bezkompromisowa postawa Księdza Prymasa w głoszeniu
ewangelicznej prawdy była bardzo niewygodna dla komunistycznych władz. Z
niewyjaśnionych do dzisiaj powodów, po udanej operacji wyrostka
robaczkowego, na skutek infekcji niewiadomego pochodzenia, 22
października 1948 roku w szpitalu Sióstr Elżbietanek na Mokotowie
umierał Prymas Polski, kard. August Hlond. Była godzina 10:30, gdy wydał
ostatnie tchnienie. Kilka godzin wcześniej mówił do zgromadzonych przy
jego łóżku: "W obliczu śmierci trzeba
być radosnym. Wszystkich nas to spotka. Trzeba śmierć pogodnie
przyjmować. Ona jest przejściem do lepszego życia. Jest drogą do
wieczności". Odszedł na spotkanie z Chrystusem i Jego Matką,
którą tak umiłował. Umarł w czasie, kiedy po ludzku rzecz biorąc, był
Polsce najbardziej potrzebny: komunizm rozszerzał swoją walkę z religią,
a w Budapeszcie sądzono prymasa Węgier Kard. Mindszentiego.
W przeddzień swojej śmierci, późnym wieczorem, kardynał Hlond
dodawał otuchy swoim najbliższym współpracownikom, aby nie upadali na
duchu w tym trudnym czasie terroru komunistycznego: "Nie traćcie nadziei. Lecz zwycięstwo jeśli
przyjdzie - będzie to zwycięstwo Najświętszej Maryi Panny. W tej walce,
która się toczy między gromadą szatanów i Chrystusem, tych, którzy
wierzą, że są wezwani, odwoła do nieba i będzie, jak chce sam Bóg.
Walczcie z ufnością. Pod opieką błogosławionej Maryi Dziewicy
pracujcie... Zwycięstwo wasze jest pewne. Niepokalana dopomoże wam do
zwycięstwa".
Kardynał August Hlond był przekonany, że jedną z najważniejszych
potrzeb Kościoła jest obrona przed tym uosobionym złem, którym jest
szatan, a Matka Boża, jest największą nieprzyjaciółką, jaką Bóg
przeciwstawił szatanowi. Dlatego, w duchu orędzia fatimskiego, 8
września 1946 r. Ksiądz Prymas wraz z całym Episkopatem w obecności
miliona Polaków, na Jasnej Górze, dokonał aktu poświęcenia całej Polski
Niepokalanemu Sercu Maryi. W ten sposób Polska stała się pierwszym
krajem, po Portugalii, który tego aktu dokonał zgodnie z prośbą
wypowiedzianą przez Matkę Bożą w Fatimie. Poprzez poświęcenie
Niepokalanemu Sercu Maryi Polska weszła na fatimską drogę zawierzenia
Maryi i wypełniania Jej próśb. Tak rozpoczęła się wyjątkowa droga
Kościoła w Polsce, który jako jedyny w krajach komunistycznych zdołał
zachować wyjątkowo duży obszar wolności i niezależności.
Kardynał A. Hlond w swoim nauczaniu wypowiadał prorocze słowa: "Polska nie zwycięży bronią, ale modlitwą,
pokutą, wielką miłością bliźniego i różańcem. Trzeba ufać i modlić się.
Jedyną broń, której Polska używając odniesie zwycięstwo - jest różaniec.
On tylko uratuje Polskę od tych strasznych chwil, jakimi może narody
będą karane za swą niewierność względem Boga. Polska będzie pierwsza,
która dozna opieki Matki Bożej. Maryja obroni świat od zagłady zupełnej.
Całym sercem wszyscy niech się zwracają z prośbą do Matki Najświętszej o
pomoc i opiekę pod jej płaszczem. Nastąpi wielki triumf Serca Matki
Bożej, po którym dopiero zakróluje Zbawiciel nad światem przez Polskę". Ksiądz
Prymas uwrażliwiał kapłanów i wiernych, aby byli świadomi, że są w
samym centrum dramatycznego zmagania się dobra ze złem. 16 sierpnia 1948
r. mówił:
"Jesteśmy świadkami zaciętej walki
między państwem Bożym a państwem szatana. Wprawdzie walka ta stale się
toczy bez zawieszenia broni, walka najdłuższa i najpowszechniejsza. Dziś
jednak na oczach naszych toczy się ona tak zawzięcie jak nigdy. Z
jednej strony odbywa się zdobywczy pochód Królestwa Chrystusowego, z
drugiej zaś strony ciąży nad światem łapa szatana, tak zachłannie i
perfidnie, jak to jeszcze nigdy nie bywało. Nowoczesne pogaństwo,
opętane jakby kultem demona, odrzuciło wszelkie idee moralne, wymazało
pojęcie człowieczeństwa. Upaja się wizją społeczeństwa, w którym już nie
rozbrzmiewa imię Boże, a w którym pojęcie religii i moralności
chrześcijańskiej są wytępione bezpowrotnie. Wyniki tej rozgrywki
pomiędzy państwem Bożym a państwem szatana nie nastręcza wątpliwości.
Kościół ma zapewnione zwycięstwo: "Bramy piekielne nie przemogą go" [Mt
16, 18]. Chodzi tylko o to, by każdy człowiek rzucił na szalę tego
zwycięstwa zasługę swego moralnego czynu. Jeśli kto, to zwłaszcza my,
kapłani Chrystusowcy, winniśmy w tej decydującej walce stanąć w
pierwszych szeregach. Od nas zależy, by godzinę triumfu przyśpieszyć.
Każdy z nas w tym boju ma wyznaczone stanowisko. Kto na wyznaczonym
swoim posterunku nie daje z siebie wszystkiego, jest zdrajcą sprawy
Bożej i naraża na niebezpieczeństwo innych. Kto zaś z tej walki z
wygodnictwa się usuwa, jest dezerterem z szeregów oficerskich Chrystusa"
(audiencja dla ks. Ignacego Posadzego, przełożonego generalnego
Towarzystwa Chrystusowego).
Prymas Polski kardynał August Hlond urodził się 5 lipca 1881 r. w
Brzęczkowicach pod Mysłowicami w rodzinie dróżnika kolejowego. W 1896 r.
wstąpił do Towarzystwa Salezjańskiego, a po ukończeniu studiów na
Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, w 1905 r. otrzymał święcenia
kapłańskie w Krakowie. W 1922 r. Ojciec św. Pius XI mianuje ks. Hlonda
administratorem apostolskim Górnego Śląska, a po trzech latach pierwszym
biskupem ordynariuszem nowo utworzonej diecezji katowickiej. Urząd
prymasa Polski objął w 1928 r., a więc 8 lat po odzyskaniu
niepodległości a po 150 latach niewoli. Kraj był wyniszczony i rozbity
na dzielnice, to wymagało intensywnej i zorganizowanej pracy. Zadanie,
które stanęło przed nowym prymasem nie było łatwe. Wiadomo, że w czasach
przełomowych siewcy kąkolu są liczniejsi niż kiedykolwiek. Dostrzec
niebezpieczeństwo, otworzyć na nie wiernym oczy, podać sposoby obrony
przed złem, to zadanie prawdziwego pasterza. Walka ze złem objawiła się w
postępowaniu kard. A. Hlonda spokojnym i przemyślanym działaniem, ale
najbardziej w pełnych zdecydowania i Bożej mądrości listach pasterskich,
które nawet na czytających je dziś robią wrażenie, bo są nadal aktualne
i jakby pisane do dzisiejszego człowieka.
List pasterski, który odbił się szerokim echem nie tylko w kraju
ale i za granicą, mówił "O chrześcijańskich zasadach życia państwowego"
(1932). Przetłumaczono go i wydano w pięciu językach. W treści i stylu
podobny jest do encyklik papieskich. Daje on niezwykle klarowną naukę o
stosunku Kościoła do państwa. Powstał w bardzo trudnym czasie, gdy w
Berezie Kartuskiej działał obóz koncentracyjny dla przeciwników
politycznych ówczesnej władzy, po przewrocie majowym 1926 r. Kardynał
Hlond pisał: "W pojęciu liberalnym
państwo nie uznaje Boga, nie liczy się z Nim pod żadnym względem, nie
przyjmuje Jego praw etycznych, nie zważa na Jego religię, czyli jest
zasadniczo bezwyznaniowe. Zwykle posuwa się dalej, staje się bezbożne...
wykreśla Boga z Konstytucji, ruguje ze szkoły, wyrzuca z ustawodawstwa,
a nawet kult Jego i wiarę prześladuje". Kardynał stawiał jasno
sprawę stosunku Kościoła do państwa i demaskował niezwykle niebezpieczną
działalność masonerii: "Podejrzenia,
utrudnianie pracy, podkopywanie powagi, intrygi, nadzór policyjny i tyle
innych, nieraz mało szlachetnych sposobów utrudniania pracy Kościoła -
to nierzadko praktyki tych kół wolnomyślnych i wolnomularskich, które
powodowane chorobliwą nienawiścią do Kościoła, gotowe poświęcić nawet
bardzo wielkie wartości moralne narodu i kraju, byle skłócić państwo i
Kościół".
Ośrodki masońskie propagowały ustawodawstwo wymierzone przeciwko
rodzinie, proponując legalizację wolnych związków, pornografii, aborcji i
antykoncepcji, argumentując przy tym, że katolickie zasady moralne
ograniczają wolność człowieka.
Ksiądz Prymas zdecydowanie występował przeciwko tym próbom moralnej
deprawacji narodu polskiego, uświadamiając, że rodzina jest najmniejszą
komórką społeczną i jej rozpad jest zagrożeniem dla państwa i narodu.
Wskazywał, że główną strategią walki masonerii z Bogiem i Kościołem jest
demoralizacja, według zasady: dopiero wtedy upadnie wiara, gdy runie
moralność.
Kardynał Hlond odważnie występował przeciwko przenikaniu masonerii
do szkół i deprawowaniu młodzieży. Dosyć prężnie działał wtedy na
kresach wschodnich tak zwany "Zakon Wyzwolenia" czyli Filarecki Związek
Elsów. Młodzież, która do tej loży należała, była zobowiązana do
angażowania się w "zwalczaniu religii i moralności chrześcijańskiej".
Ksiądz Kardynał cytował oryginalne dokumenty tej masońskiej organizacji,
aby demaskować jej prawdziwe cele i zadania. Między innymi loża ta
nakładała na członków następujące zobowiązania: "Rycerz jest ślepym, nieczułym
narzędziem w ręku swych starszych, spełnia wszystko, co mu każą nawet,
jeśli mu to się wydaje zbrodnią. Nie drży na widok krwi a sam z
przyjemnością sprząta ze świata każdego wroga. Kościół przede wszystkim
katolicki i księży uważa za swych najgorszych wrogów".
Ksiądz Prymas wielokrotnie wskazywał na przykłady tragicznych
skutków masońskiej deprawacji młodzieży. Słynne w owym czasie było
wykrycie masońskiego związku w szkole w Święcianach na Wileńszczyźnie.
Wpływ masońskich idei na młodzież tej szkoły był tragiczny, doprowadził
do upadku moralności i niebywałego zdziczenia, połączonego z zamachami
na życie, mordowania profesorów, ucieczkami z domu, pladze pornografii,
oraz różnych satanistycznych praktyk.
W ten sposób, pod pozorem podniesienia poziomu kultury,
wolnomularstwo stwarzało warunki dla "rozprzestrzeniania się satanizacji
życia", ostrzegał kardynał Hlond. Ta zdecydowana akcja uświadamiania
katolików o rzeczywistych celach masonerii spowodowała znaczne
osłabienie wpływów lóż masońskich w przedwojennej Polsce.
Ksiądz Prymas wskazywał na wielkie zagrożenie dla moralności i
życia religijnego płynące ze strony nie tylko masonerii ale i komunizmu,
przestrzegając przed jego zgubnymi wpływami dla życia narodu i państwa.
Kardynał Hlond uświadamiał wiernych, że wolnomularskie i komunistyczne
ideały zacierania granic pomiędzy dobrem i złem są owocem "szatańskiej
nienawiści do Boga". Dlatego "jedyną receptą uzdrowienia Polski" jest
budowanie ładu społecznego na podstawowych zasadach moralności
chrześcijańskiej oraz zdecydowane odcinanie się od wpływów idei
propagujących całkowity rozkład moralny, niewiarę i naturalny deizm.
Cała działalność Sługi Bożego była przepojona troską o wieczne
zbawienie dusz. Nie na darmo w swoim herbie biskupim umieścił hasło: Daj mi dusze, resztę zabierz. Taką troską
obejmował Polaków nie tylko w kraju ale i przebywających na emigracji.
Rozrzuceni po całym świecie, byli jak owce bez pasterza. Sługa Boży
chciał okazać im szczególną swoją troskę pasterską i miłość. Jego
alarmujące wołanie: Na wychodźctwie giną dusze
polskie, było wyrazem jego zatroskania o ich zbawienie. Aby
zapewnić duszpasterską opiekę dla polskich emigrantów, kardynał Hlond
powołał do istnienia w 1932 r. misyjne zgromadzenie zakonne: Towarzystwo
Chrystusowe dla Polonii Zagranicznej.
W 5O-tą rocznicę śmierci Sługi Bożego Augusta Hlonda, wspominamy
wspaniały dorobek Jego pasterskiej posługi. Był przykładem i wzorem za
życia i był nim w najtrudniejszym momencie, w chwili śmierci. Jego
śmierć zbiegła się z wprowadzeniem na urząd obecnego papieża Jana Pawia
II. Ten sam miesiąc, ten sam dzień i prawie ta sama godzina, tylko 30
lat wcześniej.
22 października 1978 r. w dniu wprowadzenia na urząd papieża w
godzinach przedpołudniowych Polacy obecni w Rzymie zebrali się w
kościele św. Jana. Tam w czasie kazania kard. Stefan Wyszyński
powiedział takie słowa: "Meldujemy ci
Sługo Boży, kardynale Auguście, który tam klęczysz u tronu Matki Bożej.
Powiedziałeś za życia, że "zwycięstwo, gdy przyjdzie, będzie to
zwycięstwo Maryi" - zwycięstwo
przyszło, przyszło przez Maryję. Przyszło w 30 rocznicę śmierci Sługi
Bożego Kardynała Augusta Hlonda".
Obecnie w Rzymie toczy się ostatni etap procesu beatyfikacyjnego
Sługi Bożego kard. Augusta Hlonda. Zachęcamy
do modlitwy za Jego pośrednictwem o uzdrowienie duchowe, fizyczne lub
inne potrzebne łaski.
Boże, Nasz Ojcze, dziękuję Ci za to,
że dałeś naszej Ojczyźnie Kardynała
Augusta Hlonda, Biskupa i Prymasa Polski,
wielkiego i żarliwego czciciela Niepokalanej
Dziewicy, Matki Twojego Syna i naszej Matki
oraz, że uczyniłeś go troskliwym ojcem i
opiekunem Polonii Zagranicznej.
Racz wzbudzić i w moim sercu gorącą
miłość ku Tobie i synowską cześć
ku Maryi Wspomożycielce Wiernych,
a dla wsławienia Twego imienia racz
mi udzielić za wstawiennictwem
Kardynała Augusta łaski,
o którą pokornie proszę.
Ojcze nasz... Zdrowaś Maryjo...
Chwała Ojcu....
Ks. Czesław Kamiński TChr
"Miłujcie się" nr 9-10/1998
|
|
Proroctwo ks. Kardynała Augusta Hlonda
10. 10. 1948 r.
| |
Ostateczne rzeczy człowieka 
