Św. s. Faustyna urodziła się w 1905 r. we wsi Głogowiec koło Łodzi jako trzecie z dziesięciorga dzieci z rodzinie Marianny i Stanisława Kowalskich. Od dzieciństwa odznaczała się umiłowaniem modlitwy, pracowitością, posłuszeństwem i wrażliwością na ludzka biedę. Do szkoły chodziła niecałe trzy lata, a potem jako kilkunastoletnia dziewczyna opuściła dom i poszła na służbę do zamożnych rodzin.

Mając dwadzieścia lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, w którym jako s. Maria Faustyna przeżyła trzynaście lat, spełniając obowiązki kucharki, ogrodniczki i furtianki. Jej życie - na pozór bardzo zwyczajne, monotonne i szare - kryło w sobie nadzwyczajną głębię zjednoczenia z Bogiem. Od dzieciństwa bowiem pragnęła zostać wielką świętą i konsekwentnie do tego dążyła, współpracując z Jezusem w dziele ratowania zagubionych dusz aż do złożenia swego życia w ofierze za grzeszników. Lata jej zakonnego życia naznaczone były stygmatem cierpienia i nadzwyczajnych łask mistycznych.