>

JAZZ l SEKS. O kosmopolitycznej tożsamości Nowego Orle­anu zdecydował takt, że w XIX wieku było to jedno z głównych portowych miast Ameryki. Tu przybywały statki nie tylko z Europy, ale także z Kuby i innych wysp Morza Karaibskiego oraz z Ameryki Środkowej. Również etniczna i narodo­wościowa mieszanka była niepowtarzalna. Mieszkali tu zarówno liczni potomkowie francu­skich osadników, zwanych Kreolami. Stanowili oni dość osobliwy miks rasowy, jako że w męsko-damskich zabawach nie uznawali żadnych barier, w  pozostałych stanach Ameryki tradycyjnie wyznaczonych przez kolor skóry czy pochodzenie. Z czasem przybyli z Kanady frankofońscy Cajunowie i zaczęli się osiedlać także biali anglosascy protestan­ci i wyzwoleni po wojnie secesyjnej murzyń­scy niewolnicy. Nowy Orlean rozwijał się w totalnej separacji od pełnego religijnych zakazów, purytańskiego i zacofanego ekonomicznie Po­łudnia. Segregacja rasowa nie była tak ry­gorystycznie przestrzegana, a przewaga ludzi wyznania rzymskokatolickiego decy­dowała o tym, że muzyka i taniec nie były uważane za śmiertelny grzech. Równie li­beralny był stosunek nowoorleańczyków do nadużywania alkoholu i hazardu. Było to miasto grzechu, a popyt na seks był ogromny. Aby zapanować nad tą mroczną stroną życia w 1898 r. religijny radny Sidney Story wyznaczył położony na północ od French Quaiter kwartał jako jedyny, w którym mogły legalnie prosperować domy publiczne. W Storyville, jak szybko nazwano tę dzielnicę, działało 230 bur­deli z ponad 2 tysiącami prostytutek. Interes kręcił się znakomicie aż do 1917 r., kiedy dowództwo marynarki wojennej USA doprowadziło do jego likwidacji. Likwidacja domów rozpusty była ciosem nie mniejszym od ataku huraganu Katrina. Wspominał to przejmująco w swej autobio­grafii „Satchmo: Moje życie w Nowym Or­leanie" jeden z najsłynniejszych synów Storyville Louis Armstrong. Wspominał jako czas łez i pakowania manatków. To wła­śnie wtedy rozpoczął się wielki exodus na północ (głównie do Chicago) muzyków, którzy z dnia na dzień stracili pracę w loka­lach Nowego Orleanu. Wśród nich był pianista Jelly Roli Morton i cała genera­cja trębaczy, Nowy Orlean coś stracił, ale cały kraj zyskał. Jazz, jak zwano tę nową dziką muzykę, przestał być lokalną spe­cjalnością, a stał się tuż po I wojnie świa­towej soundtrackiem epoki prohibicji i muzyką tzw. straconego pokolenia, opie­wanego przez Scotta Fitzgeralda i Ernesta Hemingwaya. Nobilitacją dla tego gatun­ku było wprowadzenie jego elementów przez George'a Gershwina do napisanej w 1924 r. „Rhapsody In Blue".- To jest coś, co my, czarni, daliśmy temu krajowi. To jest nasza sztuka. To jest najprawdziwsza sztuka Ameryki - mówi z dumą trębacz Wynton Marsalis, najbardziej znany członek muzycznego klanu Marsalisów z Nowego Orleanu.

Dnia 16.01.1998 r. Córko Moja. Obserwujcie przyrodę, jak wielkie zmiany zajdą w atmosferze. Niebiosa i ziemia zaczną drżeć, rzeki wyjdą ze swych koryt, a morze zaleje wiele lądów. Nic nie powstrzyma żywiołu, tylko ofiara modlitwy i nawrócenie. Gdy to wszystko zacznie się dziać w świecie, opamiętajcie się, nawróćcie do swego Boga albo wypełni się wszystko. Kary będą dotykać ludzi i narody stopniowo, z coraz większą siłą. Ludzie wpadną w panikę, ale wielu nadal nie zegnie kolan przed Moim Majestatem. Nie będą potrafili okazać skruchy i błagać o Miłosierdzie Boże. Teraz zwracam się do was, Moje umiłowane dzieci, walczcie o każdą duszę, jak przystoi na wyznawców kochających Jezusa Chrystusa. Będę zawsze z wami, bo dobry pasterz nie opuszcza swych owieczek. Wpatrujcie się często w Moje Miłosierne Serce, z Niego czerpcie siłę i moc do walki z mocami ciemności, a światło zajaśnieje nad całym światem, i już nie będzie ciemności - tylko dobro i  miłość.

Dnia 29.04.1991 r.  Córko Moja. W waszym kraju dzieje się źle, naród jest poróżniony, każdy idzie swoją drogą i nie ma jedności. Urządzili targowiska - czy nie zabijać, czy zabijać to dziecię bezbronne, które od chwili poczęcia ma duszę. Duszy nikt, nigdy nie zabije, bo dusza dziecka jest nieśmiertelna. Zabijając dziecko wydajesz wyrok na siebie, twoje życie będzie również skrócone i nigdy nie zaznasz spokoju. O ile jest w tobie, człowiecze, trochę człowieczeństwa zrozumiesz, że o życiu i śmierci może decydować tylko sam Bóg, który powołuje do życia i do śmierci. Za te zbrodnie otrzymacie to, na co zasłużycie, a ręka sprawiedliwości spocznie na was - wybierasz sam.