***

 Opatrzność, która mądrze i słodko pozbywa się wszystkiego, zaproponowała nam książkę Dystrybucja komunii na rękę, autorstwa Federico Bortoli, tuż po świętowaniu stulecia objawień fatimskich. Przed objawieniem Najświętszej Maryi Panny wiosną 1916 r. Anioł Pokoju ukazał się Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi i powiedział im: „Nie lękajcie się, jestem Aniołem Pokoju. Módlcie się ze mną. ” (...) Wiosną 1916 r., Podczas trzeciego objawienia Anioła, dzieci zdały sobie sprawę, że Anioł, który był zawsze ten sam, trzymał w lewej ręce kielich, nad którym zawieszono hostię. (...)

Dał Świętą Hostię Łucji, a Kielich  Hiacyncie i Franciszkowi, którzy pozostali na kolanach, mówiąc: „Weźcie i wypijcie Ciało i Krew Jezusa Chrystusa, strasznie obrażonego przez niewdzięcznych ludzi. Zróbcie zadośćuczynienie za ich zbrodnie i pocieszcie waszego Boga. ” Anioł ponownie padł na ziemię,powtarzając tę ​​samą modlitwę trzy razy z Łucją, Hiacyntą i Franciszkiem.

   Anioł Pokoju pokazuje nam zatem, jak powinniśmy otrzymać Ciało i Krew Jezusa Chrystusa. Modlitwa o zadośćuczynienie podyktowana przez Anioła niestety wcale nie jest nieaktualna. Ale jakie są znieważenia, jakie Jezus przyjmuje w Najświętszej Hostii, dla których musimy dokonać zadośćuczynienia? Przede wszystkim dochodzi do znieważenia samego Sakramentu: okropnych profanacji, o których donosili niektórzy konwertyci z byłego satanizmu i przedstawiający makabryczne opisy. Komunie świętokradzkie, które nie są przyjmowane w stanie łaski Bożej lub nie wyznają wiary katolickiej (mam na myśli pewne formy tak zwanej „komunii” ), są również oburzeniem. Po drugie, wszystko, co mogłoby zapobiec owocności Sakramentu, a zwłaszcza błędy w umysłach wiernych, aby nie wierzyli już w Eucharystię, jest znieważeniem dla Naszego Pana. Idąc po tej błędnej myśli, straszne profanacje, które mają miejsce w tak zwanych „czarnych mszach”, nie ranią bezpośrednio Tego, który w Hostii jest skrzywdzony, kończąc się jedynie wypadkami chleba i wina.

  Oczywiście Jezus cierpi za dusze tych, którzy Go profanują i za które przelał Krew, którą tak nędznie i okrutnie gardzą. Ale Jezus cierpi bardziej, gdy niezwykły dar Jego Bosko-ludzkiej Eucharystycznej Obecności nie może przynieść jego potencjalnych skutków duszom wierzących. I dlatego możemy zrozumieć, że najbardziej podstępny diaboliczny atak polega na próbie ugaszenia wiary w Eucharystię, poprzez zasiewanie błędów i wspieranie niewłaściwego sposobu jej otrzymania. Naprawdę wojna między Michałem i jego Aniołami z jednej strony, a Lucyferem z drugiej trwa w sercach wiernych: celem szatana jest Ofiara Mszy Świętej i prawdziwa obecność Jezusa w konsekrowanej Hostii. Ta próba napadu odbywa się w dwóch kierunkach: pierwsza polega na zmniejszeniu pojęcia „prawdziwej obecności”. „Wielu teologów wyśmiewa lub odrzuca termin„ przeistoczenie ” pomimo stałych odniesień do Magisterium (…)

Spójrzmy teraz, jak wiara w prawdziwą obecność może wpływać na sposób przyjmowania Komunii i odwrotnie. Przyjmowanie Komunii na rękę niewątpliwie wiąże się z dużym rozproszeniem fragmentów. Przeciwnie, dbałość o najmniejsze okruchy, troska o oczyszczenie świętych naczyń, nie dotykanie Hostii spoconymi rękami - wszystko to staje się wyznaniem wiary w prawdziwą obecność Jezusa, nawet w najmniejszych częściach konsekrowanych Hostii: jeśli Jezus jest istota Chleba eucharystycznego, a jeśli wymiary fragmentów są przypadkowe tylko dla chleba, nie ma znaczenia, jak duży lub mały jest kawałek Hostii! Substancja jest taka sama! To jest On!

Przeciwnie, nieuwaga do fragmentów powoduje, że tracimy z oczu dogmat. Stopniowo myśl może zwyciężyć: „Nawet jeśli proboszcz nie zwróci uwagi na fragmenty, jeśli prowadzi Komunię w taki sposób, że fragmenty mogą być rozproszone, oznacza to, że Jezusa nie ma w nich lub że jest „do pewnego momentu”.

Drugim tropem, na którym toczy się atak na Eucharystię, jest próba usunięcia poczucia sacrum z serc wiernych. (...) Podczas gdy termin „przeistoczenie” wskazuje na rzeczywistość obecności, zmysł sacrum pozwala nam dostrzec jego absolutną wyjątkowość i świętość. Cóż za nieszczęście byłoby stracić poczucie sacrum właśnie w tym, co najświętsze! Jak to możliwe? Otrzymując specjalne jedzenie w taki sam sposób jak zwykłe jedzenie. (…)

Liturgia składa się z wielu małych rytuałów i gestów - każdy z nich jest w stanie wyrazić te postawy pełne miłości, synowskiego szacunku i uwielbienia wobec Boga. Właśnie dlatego należy promować piękno, adekwatność i wartość duszpasterską praktyki, która rozwinęła się w ciągu długiego życia i tradycji Kościoła, to jest aktu przyjmowania Komunii Świętej na język i klęczenia. Wielkość i szlachetność człowieka, a także najwyższy wyraz miłości do Stwórcy, polega na klęczeniu przed Bogiem. Sam Jezus modlił się na kolanach w obecności Ojca. (…)

W związku z tym chciałbym zaproponować przykład dwóch wielkich świętych naszych czasów: Święty Jan Paweł II i Święta Teresa z Kalkuty. Całe życie Karola Wojtyły naznaczone było głębokim szacunkiem do Najświętszej Eucharystii. (...) Pomimo wyczerpania i siły (...) zawsze klęczał przed Najświętszym Sakramentem. Nie był w stanie uklęknąć i wstać sam. Potrzebował innych, aby zgiął kolana i wstał. Do swoich ostatnich dni chciał dać nam wielkie świadectwo czci dla Najświętszego Sakramentu. Dlaczego jesteśmy tak dumni i nieczuli na znaki, które sam Bóg oferuje nam dla naszego duchowego wzrostu i naszej intymnej relacji z Nim? Dlaczego nie klękamy, aby przyjąć Komunię świętą na wzór świętych? Czy naprawdę tak upokarzające jest kłanianie się i klęczenie przed Panem Jezusem Chrystusem? A jednak „On, choć będąc w formie Boga, [...] uniżył samego siebie i stał się posłuszny aż do śmierci, nawet śmierci na krzyżu ”(Flp 2: 6-8).

  Święta Matka Teresa z Kalkuty , wyjątkowa zakonnica, której nikt nie odważyłby się uznać za tradycjonalistę, fundamentalistę lub ekstremistę, której wiara, świętość i całkowity dar z siebie dla Boga i ubogich są znane wszystkim, miała szacunek i absolutny kult boskiego Ciała  Jezusa Chrystusa. Z pewnością codziennie dotykała „ciała” Chrystusa w zniszczonych i cierpiących ciałach najbiedniejszych z biednych. A jednak, pełna podziwu i szacunku cześć, Matki Teresy powstrzymywała ją od dotykania przeistoczonego Ciała Chrystusa. Zamiast tego uwielbiała go i kontemplowała w milczeniu, długo leżała na kolanach i padała na twarz przed Jezusem w Eucharystii. Co więcej, otrzymywała Komunię Świętą do ust, jak małe dziecko, które pokornie pozwoliło się karmić Bogu.

Święta była zasmucona i zmartwiona, gdy zobaczyła chrześcijan przyjmujących Komunię Świętą do ich rąk. Ponadto powiedziała, że ​​o ile wiedziała, wszystkie jej siostry przyjęły Komunię tylko na język. Czy nie jest to wezwanie, do którego sam Bóg zwraca się do nas: „Ja jestem Pan, wasz Bóg, który was wyprowadził z ziemi egipskiej. Otwórz szeroko usta, a ja je napełnię ”? (Ps 81:10).

Dlaczego nalegamy na przyjęcie Komunii na stojąco i na rękę? Skąd ta postawa braku podporządkowania się znakom Bożym? Niech żaden kapłan nie odważy się narzucić władzy w tej sprawie, odmawiając lub znęcając się nad tymi, którzy chcą przyjąć Komunię na kolanach i na język. Przyjdźmy jako dzieci i pokornie przyjmujmy Ciało Chrystusa na kolanach i na język. Święci dają nam przykład. Są wzorami do naśladowania, które Bóg nam oferuje!

Ale w jaki sposób praktyka przyjmowania Eucharystii do ręki może stać się tak powszechna? Odpowiedź udzielona jest nam - i jest poparta nigdy wcześniej niepublikowaną dokumentacją, która jest niezwykła pod względem jakości i objętości - Don Bortoli.

  Był to proces, który nie był wcale jasny, przejście od instrukcji Memoriale Domini przyznane, co dziś jest tak rozpowszechnioną praktyką (...) Niestety, podobnie jak w przypadku języka łacińskiego, a więc także dzięki reformie liturgicznej, która powinna była być jednorodna z poprzednimi obrzędami, specjalna koncesja stała się przeszkodą w wymuszaniu i opróżnianiu sejfu skarbów liturgicznych Kościoła. Pan prowadzi sprawiedliwe „prostymi ścieżkami” (por. Mdr 10,10), a nie podstępem. Dlatego oprócz motywów teologicznych przedstawionych powyżej wydaje się, że sposób, w jaki rozpowszechnia się praktyka komunii na rękę, został narzucony niezgodnie z Bożymi drogami.

   Niech ta książka zachęci tych kapłanów i wiernych którzy poruszeni  również przykładem Benedykta XVI - który w ostatnich latach swojego pontyfikatu chciał głosić Eucharystię do ust  i na kolanach - pragnie udzielać lub przyjmować Eucharystię w ten ostatni sposób, który jest o wiele bardziej odpowiedni dla Sakramentu . Mam nadzieję, że będzie możliwe ponowne odkrycie i promocja piękna i wartości duszpasterskiej tej metody. Moim zdaniem i osądem jest to ważne pytanie, nad którym Kościół musi się dziś zastanowić. Jest to kolejny akt uwielbienia i miłości, który każdy z nas może ofiarować Jezusowi Chrystusowi. Bardzo się cieszę, gdy widzę tylu młodych ludzi, którzy z szacunkiem przyjmują naszego Pana na kolanach i na język. Praca  ks. Bortoliego  sprzyja ogólnemu przemyśleniu sposobu rozdawania Komunii Świętej. Jak powiedziałem na początku tego wstępu:właśnie obchodziliśmy stulecie Fatimy i zachęcamy do czekania na pewny triumf Niepokalanego Serca Maryi, że ostatecznie prawda o liturgii również zatriumfuje.