>

Ida Peerdeman urodziła się 13 sierpnia 1905 r. w Alkmaar, w Holandii  jako piąte dziecko w rodzinie. Na chrzcie św. w kościele parafialnym St. Joseph otrzymuje imię Isje Johanna, ale od dziecka wołano na nią Ida. Na krótko przed wybuchem I wojny światowej rodzina Peerdeman  przeprowadza się do Amsterdamu.

Ida ma 8 lat,  gdy jej 35-letnia matka umiera podczas porodu wraz z noworodkiem. Po śmierci matki wychowaniem Idy i jej rodzeństwa (dwóch sióstr i brata) zajmuje się najstarsza siostra, 16-letnia Gesina. Ojciec, kupiec tekstylny, zajęty interesami, nie ma czasu dla dzieci. Tym bardziej więc cenią sobie wszyscy domowe życie rodzinne.

Ida najbardziej lubi przebywać ze swoim bratem Pietem, który ją bardzo dobrze rozumie, rozmawia z nią i pociesza, szczególnie wtedy, kiedy jest smutna. Każdej niedzieli rodzina Peerdeman, jak przystało na katolików, uczęszcza na Mszę św., a przed posiłkiem odmawia się modlitwę. I na tym w zasadzie kończy się całe życie religijne.

Jako dziecko Ida przystępuje raz w tygodniu do Spowiedzi św. w kościele dominikanów. Spowiada się u ojca Frehe, późniejszego jej kierownika duchowego. I tak dzieje się przez kilka lat, aż do owej pamiętnej soboty 1917 r., w miesiącu październiku poświęconym Różańcowi Świętemu, kie-dy to po Spowiedzi św., w drodze do domu, spotyka Idę coś bardzo niezwykłego.

Innymi słowy, to aktualne widzenie nie jest złudzeniem ale rzeczywiście Maryją. „Brakuje Pani fantazji i wyobraźni”. Po ukończeniu szkoły ludowej Ida pragnie zostać przedszkolanką. Jednak po praktyce odsyła się ją z komentarzem: „Pani się niestety nie nadaje. Brakuje Pani fantazji i wyobraźni”. Nikt wtedy jeszcze nie zdaje sobie sprawy z tego, jak ważnym stanie się to oświadczenie w życiu Idy, w czasie, gdy zarzucać się jej będzie, że objawienia, których doświadcza, są wytworem jej własnej fantazji i wyobraźni. Wiele lat później, wynik badania psychologicznego, któremu na prośbę biskupa poddano Idę stwierdza, że jest ona całkiem normalna, jak również i to, że nie ma zdolności do obrazowych przedstawień i że jest osobę trzeźwo myślącą, bez polotu i fantazji. W wieku 18 albo 19 lat Ida decyduje się na podjęcie pracy biurowej w fabryce perfum w Amsterdamie. Tam przepracuje wiele lat. Współpracownicy bardzo ją cenią. Jako ładna dziewczyna ma również kilku adoratorów, jednak nie czuje się powołaną do małżeństwa. W tym czasie doświadcza cierpień, na skutek ataków złych mocy. Jeszcze dzisiaj przypomina sobie Helena – najstarsza córka brata Idy – Pieta bardzo dokładnie to, co mówiło się w rodzinie o tym, tak pełnym dla Idy cierpień czasie demonicznych udręk. Na przykład: Podczas jednego ze spacerów po ulicach Amsterdamu Ida spotyka jakiegoś mężczyznę, ubranego na czarno i podobnego z ubioru do księdza. Wystraszona jego niesamowicie przenikliwym wzrokiem próbuje go ominąć i przyspiesza kroku. Jej prześladowca jest jednak szybszy, chwyta ją mocno za ramię i próbuje zepchnąć do kanału, aby ją utopić. W tej tak bardzo zagrażającej życiu Idy chwili słyszy ona nagle łagodny głos, który ją uspokaja i obiecuje pomoc. W tym samym momencie „Czarny” puszcza Idę i ze strasznym krzykiem przepada bez śladu. Po tym zdarzeniu siostra Idy Gesina otrzymuje od ojca polecenie towarzyszenia Idzie w drodze do pracy i wieczorem, w drodze do domu. Jeszcze raz spotykają siostry tego niesamowitego prześladowcę, śmiejącego się zimnym szyderczym śmiechem, ale nie mającego już odwagi dotknąć Idy. I jeszcze raz, to już po raz trzeci, zbliża się diabeł do dwudziestoletniej Idy i próbuje uwikłać ją, w wyrafinowany sposób, w śmiertelny wypadek. Tym razem ukazuje się jej pod postacią ułomnej starej kobiety, która utrzymuje, że zna Idę z kościoła. Podaje jej przy tym swój adres i zaprasza do możliwie jak najrychlejszych odwiedzin. Ida odmawia, jednak na dodatkową prośbę kobiety, aby pomogła jej chociaż przejść przez ulicę, przystaje. Paraliżujący strach ogarnia Idę, gdy na środku ulicy czuje, jak jakieś szpony ściskają ją żelaznym chwytem za ramię. Jednak tylko jeden jej krzyk wystarcza, aby szatan zniknął. Podprowadził on Idę prosto pod nadjeżdżający tramwaj, który w ostatniej chwili zdołał zahamować. O mały włos, a byłby ją przejechał. Kiedy wieczorem brat Idy Piet udaje się wraz ze swoim przyszłym szwagrem pod podany przez staruchę adres, odnajduje tylko stary, opuszczony już dom. Demoniczne udręki w rodzinie Również i u siebie w domu Ida jest ciężko dręczona przez demony. Jej rodzina cierpi razem z nią – jak to brat Piet opowiada później swojej córce Helenie. Kiedy np. ojciec Frehe ubiera się w domu parafialnym, szykując się do odwiedzin rodziny Peerdeman, to w tym samym czasie Ida zaczyna u siebie w domu krzyczeć i złorzeczyć. Nagle czuje napływ tak wielkiej fizycznej siły, że jest w stanie unieść ponad głowę ciężkie krzesło. Jej głos zmienia się nie do poznania. Podobne stany znamy również z historii życia błogosławionej karmelitanki Miriam von Abellin, która niekiedy doznawała podobnego zadośćuczyniającego opętania na krótko przed otrzymaniem wielkich łask. Ojciec i rodzeństwo Idy są także świadkami, jak buja się lampa w pokoju, i zaczyna bez przerwy dzwonić domowy dzwonek, czy też hałasować skrzynka z bezpiecznikami. Gdy drzwi i szafki same się otwierają, zdarza się, że pan Peeredman z humorem mówi: „No proszę, wchodźcie wszyscy do środka. Im więcej was jest, tym weselej”. Ojciec Frehe poradził mu bowiem, aby ignorował, w miarę możliwości, te demoniczne ataki. Odwaga ojca bardzo pomaga całej rodzinie. Za jego przykładem przywiązuje się do tych nadprzyrodzonych zjawisk możliwie jak najmniejsze zna-czenie. Kiedy jednak stają się one szczególnie uciążliwe, członkowie rodziny dodają sobie wzajemnie odwagi, mówiąc jeden do drugiego: „Śmiejcie się, bo jeśli my się nie śmiejemy, śmieją się diabełki, a na to nie możemy im pozwolić”. Jednakże pewnego razu, gdy Ida jest duszona jakąś niewidzialną ręką za szyję i ataki te stają się szczególnie silne, ojciec Frehe decyduje się odmówić nad nią egzorcyzm. Podczas odmawiania egzorcyzmu rodzina Idy słyszy obrzydliwy głos szatana, wydobywający się z jej ust, z nienawiścią obrzucający wyzwiskami ojca Frehe. Również i na wiele innych sposobów odczuwa ojciec Frehe szatańską nienawiść demo-nów. W taki oto sposób będą oboje – Ida i jej kierownik duchowy – przygotowywani, przez trwającą 20 lat duchową szkołę, na pełne łaski zdarzenie, które dotyczyć będzie całego świata: na przyjście Matki i Pani Wszystkich Narodów.